Przez wiele lat pragnęłam zostać weterynarzem, doskonale więc rozumiem misję Lorenza i jego pasję do zwierząt.
Już jutro 18.09.2019 premiera powieści obyczajowej "Ogród Lorenza". Już dziś mogę Wam serdecznie polecić tą książkę. To pozycja idealna na długie jesienne wieczory, ale uwaga! - wciąga. Ja przeczytałam ją w jeden dzień i nie mogłam oderwać się od historii Lorenza i jego rodziny.
Dawno nie czytałam książki, która zawierałaby w sobie tyle emocji, a jej bohaterowie byli od siebie tak różni. Rodzina głównego bohatera Lorenza to przekrój wszystkich osobowości. Natomiast druga rodzina z ogrodu zoologicznego to kolejne persony tak od siebie różne, ale zgrabnie skomponowane w całość.
Jestem pod wrażeniem tej książki. Pasja Lorenza do zwierząt jest zaraźliwa, a jego dążenie do postawionych sobie celów bardzo inspirujące. I tylko jedna osoba niepotrzebnie to niszczy, jego ojczym Xavier. Miałam ochotę go huknąć za wszystkie docinki i niepotrzebne głupie komentarze.
Nawiązując jeszcze do tematu wpisu. Przez wiele lat czułam, że chcę zostać weterynarzem. Pragnęłam leczyć zwierzęta, dużo czytałam na ich temat, a mój pokój był cały oklejony plakatami przeróżnych futrzaków. Czułam, że to moje powołanie i wielka pasja. Niestety marzenia zaczęły ulatniać się pod koniec gimnazjum kiedy nie mogłam znaleźć żadnej szkoły średniej, która zbliżyłaby mnie do upragnionego zawodu. Później było gorzej, kiedy kończyłam liceum ogólnokształcące, okazało się, że studia weterynaryjne są w zupełnie innym mieście oddalonym setki kilometrów od mojego, a matura z biologii i chemii nie jest mi pisana. I tak zakończyła się moja przygoda z weterynarią. Ostatecznie zrobiłam licencjat z doradztwa zawodowego, magisterkę z zarządzania oświatą, a teraz siedzę w modzie. Ot, taka historia.
Serdecznie polecam tą książkę. To lekka pozycja, która powinna spodobać się miłośnikom romansów osadzonych w powieściach obyczajowych.
Dawno nie czytałam książki, która zawierałaby w sobie tyle emocji, a jej bohaterowie byli od siebie tak różni. Rodzina głównego bohatera Lorenza to przekrój wszystkich osobowości. Natomiast druga rodzina z ogrodu zoologicznego to kolejne persony tak od siebie różne, ale zgrabnie skomponowane w całość.
Jestem pod wrażeniem tej książki. Pasja Lorenza do zwierząt jest zaraźliwa, a jego dążenie do postawionych sobie celów bardzo inspirujące. I tylko jedna osoba niepotrzebnie to niszczy, jego ojczym Xavier. Miałam ochotę go huknąć za wszystkie docinki i niepotrzebne głupie komentarze.
Nawiązując jeszcze do tematu wpisu. Przez wiele lat czułam, że chcę zostać weterynarzem. Pragnęłam leczyć zwierzęta, dużo czytałam na ich temat, a mój pokój był cały oklejony plakatami przeróżnych futrzaków. Czułam, że to moje powołanie i wielka pasja. Niestety marzenia zaczęły ulatniać się pod koniec gimnazjum kiedy nie mogłam znaleźć żadnej szkoły średniej, która zbliżyłaby mnie do upragnionego zawodu. Później było gorzej, kiedy kończyłam liceum ogólnokształcące, okazało się, że studia weterynaryjne są w zupełnie innym mieście oddalonym setki kilometrów od mojego, a matura z biologii i chemii nie jest mi pisana. I tak zakończyła się moja przygoda z weterynarią. Ostatecznie zrobiłam licencjat z doradztwa zawodowego, magisterkę z zarządzania oświatą, a teraz siedzę w modzie. Ot, taka historia.
Serdecznie polecam tą książkę. To lekka pozycja, która powinna spodobać się miłośnikom romansów osadzonych w powieściach obyczajowych.
W skrócie
Poruszająca powieść obyczajowa bestsellerowej francuskiej pisarki.
Lorenzo to młody, ambitny weterynarz. Po swoim dziadku dziedziczy olbrzymie tereny i zakłada wyjątkowy ogród zoologiczny, w którym dzikie zwierzęta mogą żyć w naturalnych warunkach. Despotyczny ojczym odmawia mu wsparcia finansowego, więc Lorenzo musi sam podjąć nierówną walkę o spełnienie swojego wielkiego marzenia.
Niespodziewanie w jego życiu pojawia się Julia, jego pierwsza miłość, która szybko angażuje się w projekt. Lorenzo odkrywa, że tak naprawdę nigdy nie przestał jej kochać. Julia zdążyła już jednak ułożyć sobie życie...
Czy Lorenzowi uda się ją odzyskać? Czy w jej sercu jest jeszcze miejsce dla mężczyzny, który kiedyś ją zawiódł?
Pewnie jakby książka stałą gdzieś na półce w księgarni czy bibliotece przeszła bym koło niej obojętnie. Jednak Twój wpis przekonuje mnie, że jest warta przeczytania :)
OdpowiedzUsuń