ŻYCIE NA KWARANTANNIE #DZIEŃ 0

Trafiłam na kwarantannę.

Czy ta seria wpisów się komuś przyda? Nie wiem, ale może ktoś zaczerpnie wiedzy.

Czy będzie ciekawie? Pewnie nie.

Wiem jedno. To moja pierwsza kwarantanna w życiu i napiszę o tym. A co mi tam. Może jakiś grosz wpadnie z reklam. (Tak, to było interesowne stwierdzenie)

Obym tylko nie musiała zmieniać tej serii na: "Mam koronawirusa". Sytuacja z pewnością zmieni się wtedy diametralnie na minus.

Jesteśmy na kwarantannie... prawie.

Jak co rano zrobiłam kawę i wchodzę na librusa w poszukiwaniu nowych ocen mojego syna. Ikonka wiadomości bije mnie po oczach, ale otwieram ją jak zawsze ze stoickim spokojem. 

I nagle bum! Opluwam się kawą, która zalewa moje kremowe, wyjściowe dresy. KORONAWIRUS w klasie mojego syna. Od jutra wszyscy uczniowie z naszej klasy i domownicy idą na kwarantannę na kolejne 8 dni. Pierwsza myśl: "O rany! Czy mam zapas papieru totaletowego?!". Co ja w ogóle gadam, czy aż tak przesiąkłam reklamami?

Postanowiłam szybko wyrzucić ją z głowy i zająć się tymi bardziej odpowiedzialnymi refleksjami. "Dlaczego w takim razie mój syn nie wraca do domu, tylko nadal ma lekcje?" Ta sprawa nadal jest dla mnie zagadką, ale lekcje odbyły się do samego końca. W-f w maseczkach? Tego jeszcze nie grali, a ja już dzisiaj na pewno nie potrzebuję kolejnej kawy, po takiej szokującej informacji. Ciśnienie samo skoczyło mi do góry.

I co teraz?

Czekamy. Telefon z sanepidu powinien powiedzieć nam nieco więcej. Chyba... Mam też informację ze szkoły, że być może jutro zajrzy do nas policja. Nie mieszkam w domu jednorodzinnym, nie mam balkonu, więc jestem ciekawa jak będzie się to odbywać. Minęło kilka godzin, a sanepid nie dzwoni, więc spodziewam się telefonu w następnym dniu.

Profilaktycznie poinformowałam oczywiście rodzinę i sąsiadów. Ostatni raz z najbliższymi widziałam się w niedzielę, więc mały stres jest. Najbardziej o rodziców. W razie wystąpienia u nas objawów, wszyscy z którymi mieliśmy styczność w ostatnich dniach, także idą na kwarantannę.

Myślę też o tym, w jaki sposób zadbać o moich ukochanych kurierów, którzy prawie codziennie dostarczają mi paczki. Chyba wybiorę najprostszą metodę i powieszę na drzwiach kartkę z informacją i przygotuję na klatce schodowej miejsce na składowanie paczek. Ot, takie blogerskie problemy. Wiem, pewnie błache, ale jakoś te paczki muszę przecież otrzymać.

Co myśli o tym mój 11-letni syn?

Byłam ciekawa jak zareaguje mój syn po powrocie ze szkoły i pierwsze co usłyszałam to: "Mama jadę do dziadków, nie wytrzymam z tobą na chacie tyle dni." Hmm ok, na szczęście po chwili zreflektował, że wyjazd jest nie bardzo możliwy, a siedzenie z mamą właściwie będzie fajne. Do tego nauka zdalna, więc czas jakoś zleci.

Już w kwietniu rozmawialiśmy o tym, czym jest koronawirus i jak reagować w razie choroby, więc syn dokładnie poinformowany teraz wiedział, że nawet jeśli będziemy chorzy nie musi oznaczać to szpitala lub śmierci. Jeszcze w kwietniu myślał właśnie w ten sposób. Wydawało mu się, że każdy kto zachoruje - umiera, tak zinterpretował informację z telewizji. Dlatego tak ważne jest rozmawianie w dziećmi i uświadamianie ich na temat bieżących spraw, ponieważ one też mają swoje emocje i często duszą lęki, albo szukają odpowiedzi w mediach społecznościowych, gdzie bardzo dużo jest błędnych informacji.

Dzięki świadomości sytuacji, mój syn spokojnie przyjął nasz stan i stara się (tak jak ja) znajdywać w nim pozytywy, zamiast niepotrzebnie negatywnie się nakręcać. Nie pozostaje nam obecnie w końcu nic innego, jak czekać na objawy, lub koniec izolacji domowej.

Jak to będzie z tą kwarantanną?

Mam nadzieję, że będziemy czuć się dobrze, bo zdrowie jest najważniejsze. A siedzenie w domu w końcu nie jest takie złe. Jedzenie także ma nam kto dowieźć więc z głodu nie padniemy. Ja mam też co czytać i pewnie będę zasypywać was teraz jeszcze większą ilością recenzji książek.